"...ένα χρόνο ζούσα έναν έρωτα σε όλο του το μεγαλείο....γελούσα, έκλαιγα, αγαπούσα, ζήλευα....ήξερα πως είναι παράλογο, και το κρατούσα απλά κρυφά μέσα μου γιατί τουλάχιστον αυτό με έκανε ευτυχισμένη...ένιωθα τόσο έντονα και τόσο γεμάτη που λίγο ακόμα και θα πίστευα, ακόμα κι εγώ, πως είναι αληθινός...ζούσα ή ονειρευόμουν δεν με ένοιαζε...μέσα μου ήμουν καλά κι αυτό μου αρκούσε...τώρα που αναγκάζομαι να προχωρήσω χωρίς αυτόν νιώθω ότι μας προδίδω...και ζω κι αυτό το κομμάτι του έρωτα...τον πόνο..."
Κάνοντας μια αναδρομή από τα εφηβικά μας χρόνια μέχρι σήμερα σίγουρα θα ανακαλύψουμε κάποια απωθημένα, ίσως ανακαλύψουμε όμως και το ένα απωθημένο, τον έρωτα που ποτέ δεν ζήσαμε. Ο ανεκπλήρωτας έρωτας εντοπίζεται σε όλες τις φάσεις της ζωής μας. Από την εφηβεία (π.χ. με κάποιον τραγουδιστή), μέχρι και την ενήλικη ζωή, ενώ οι αιτίες που τον τροφοδοτούν ποικίλουν.
Τί είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας;
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι ένα μεγάλο “γιατί”!
Είναι ένα δημιούργημα της φαντασίας μας. Μια σχέση με έναν άνθρωπο στα μέτρα μας, όπως ακριβώς θα θέλαμε να είναι...και γι’αυτό είναι το απόλυτο, το ιδανικό, το τέλειο...όπως ακριβώς και τα παραμύθια. Η έντασή του μπορεί να κρατήσει μια εβδομάδα, ένα μήνα, ένα χρόνο...μπορεί και για πάντα! Ακόμα και να μην κρατήσει για πάντα η ανάμνησή του μόνο χαμόγελα φέρνει, ενώ ο πόνος του ανεκπλήρωτου είναι οξύς. Οξύμωρο...
Ποιους προτιμάει;
Ας ξεκινήσουμε με τους ανεκπλήρωτους έρωτες της εφηβείας, καθώς σε αυτήν την ηλικιακή φάση υπάρχει αρκετή φαντασία. Από κει και πέρα, κατά την ενήλικη ζωή, οι ανεκπλήρωτοι έρωτες έρχονται να καλύψουν τα συναισθηματικά κενά ανθρώπων που έχουν πληγωθεί και δεν επιθυμούν άλλες σχέσεις ή φοβούνται τις σχέσεις. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι ο ρομαντισμός στον ύψιστο βαθμό. Και λένε πως καλύτερα να γνωρίσεις τον έρωτα σε οποιαδήποτε μορφή του, παρά να μην τον γνωρίσεις καθόλου...ακόμα κι έτσι εκπληρώνεται!
Τί προσφέρει;
Το παραμύθι...δηλαδή εξοικονόμηση ενέργειας καθώς απομακρύνει όλες τις αρνητικές φάσεις μιας ρεαλιστικής σχέσης (π.χ. καβγάδες κτλ), διατηρώντας έτσι αυτήν την παράλογη μαγεία.
Δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης...ζει σιωπηλά μέσα μας αιώνια και άφθαρτα.
Και κάπου εδώ έρχεται η σύγκρουση με την καθημερινότητα. Ζώντας το φανταστικό-ιδανικό όλες οι νέες ρεαλιστικές καταστάσεις μπαίνουν σε διαδικασία σύγκρισης αυτόματα, και προφανώς χάνουν.
Και τώρα πως φεύγουν:
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας και η πιστή αφοσοίωση σε αυτόν, είναι δείγμα φόβου απέναντι στην εγκατάληψη και υποσυνείδητης επιλογής της μοναχικότητας. Με βάση αυτό, πρέπει να γίνει ένα ξεκαθάρισμα με τον εαυτό μας για το τί ζητάμε από τη ζωή μας και τις σχέσεις μας, καθώς επίσης, και τις παραχωρήσεις που πρέπει να γίνουν για την διατήρησή τους. Τον ανεκπλήρωτο έρωτά μας, πρέπει να τον βάλουμε σ’ένα κουτί και να τον φυλάξουμε μέσα μας σαν κάτι όμορφο που είχαμε την τύχη να ζήσουμε. Πρέπει να ανοίξουμε δρόμο για το λογικό και το απτό, οπότε καλό θα ήταν να βάζουμε, αναφορικά πάντα με τις σχέσεις μας, ρεαλιστικούς-λογικούς στόχους και να τους πραγματώνουμε αργά και σταθερά έναν-έναν.
